Hoe ga je om met het schuldgevoel? De balans tussen sporten en moeder zijn

Nog 10 minuten voordat ik weg moet voor mijn zwemtraining. Maar waar is toch dat verrekte konijn? Hoe vaak ik die knuffel konijnen van onze dochters al wel niet heb vervloekt. In de wasmachine, het speelgoedkeukentje, mijn kantoor, tussen het speelgoed, onder de bank, achter de gordijnen? Of toch weer in een tas ergens? Konijnen verstoppen zich overal, bij voorkeur op momenten als je geen tijd hebt om ze te zoeken.
Maar ik moet ook echt weg, heb training en dat verrekte konijn laat zich niet vinden. Met grote wanhoop troost ik onze jongste dochter (2 jaar) met een andere knuffel. Deze is ook heel tof! Kijk, deze heeft veel zachtere oren. Ze accepteert het, maar ik weet ook, dit duurt niet lang totdat de nacht toch weer te lang duurt zonder haar allerliefste konijntje (en nee een reservekonijn doet de truc niet, geloof me daar ligt de kast mee vol).
Vijf minuten te laat kom ik binnen bij de training. Sorry, sorry.. Moeder, kinderen, lastig. Doe mijn best.
De eeuwige struggle. Je schuldig voelen als je weer gaat sporten. Maar ook je eigen doelen die je zo enthousiast maken. Ben ik wel een goede moeder als ik zoveel sport? Geef ik ze wel genoeg aandacht?
(meer weten hoe ik hoe 3 kinderen, met 5 x in de week sporten en een eigen bedrijf combineer? Lees hier de blog “Hoe doet ze het toch”)

Hoe om te gaan met het schuldgevoel – 6 tips

Ik weet dat meer sportende of ambitieuze moeders (en vast ook vaders!) hiermee worstelen. Dus dook ik in de tips en maakte een lijstje:
1 – Niemand is perfect
We doen allemaal ons best. De ene ouder wordt gelukkig van sporten en de ander juist totaal niet. Iedereen heeft zijn eigen behoeftes. Wat het ook is, probeer ook te doen wat voor jou belangrijk is en niet wat je omgeving van je verwacht. Soms lastig, maar uiteindelijk is niemand de perfecte ouder.
2 – Je bent niet alleen
Regelmatig tref ik moeders in het zwembad die exact dezelfde uitdagingen hebben. De behoefte voelen om te sporten, maar ook zich regelmatig schuldig voelen. Een triatlon train je niet met 3 uurtjes in de week. Dat vergt nu eenmaal uren. Het helpt om hier samen over te praten en ervaringen te delen. Gedeelde smart is halve smart tenslotte.
3 – Je kind is vaak super trots
Mijn oudste dochter kan niet wachten tot ze me voorbij kan zwemmen. Heeft dit als doel voor haar zwemlessen. Zegt tegen papa dat ze heel graag samen wil rennen en heeft haar sportoutfit al lang uitgekozen. Ze vinden het alle drie fantastisch om met de bakfiets mee te gaan als papa gaat hardlopen. En ze zijn mijn trouwste fans in het bekijken van zwemvideo’s. Hoezo schuldgevoel? Mijn kinderen vinden het eigenlijk geweldig! Ik hoop dat ons sportieve gedrag in ons gezin een positieve stimulans geeft. Dat ze het leuk vinden om te sporten en dat het oké is om ook eigen dingen te hebben die je rust geven en blij maken.

4- Acceptatie
Uiteindelijk is dit het langste proces en gaat het met ups en downs. Accepteer dat je graag sport. Dat dit jou helpt om gelukkig te zijn / blijven / worden. Dat het je rust geeft, of ontspanning. Accepteer ook dat dit consequenties heeft en dat die het waard zijn. En accepteer dat je daardoor andere dingen soms niet kunt doen. Maar weet je, niemand is perfect. We doen allemaal ons best. Iedere moeder of vader, op hun eigen manier.
5- Focus op het positieve
Als opvolging van de acceptatie. Schuldgevoel is negatief. Probeer daarom de focus te verleggen naar het postieve. Als je klaar bent met sporten heb je misschien wel meer rust om samen iets leuks met je kind te doen waar je eerder de rust niet voor vond. Of je kind mist je misschien totaal niet omdat ze iets veel leukers aan het doen zijn. Vaak denken we als moeder dat we onmisbaar zijn, maar mijn kinderen kun je niet blijer maken dan bij oma. Eigenlijk zegt mijn oudste iedere woensdag als ik ga zwemmen en mijn moeder komt oppassen. Ga nou zwemmen! Ik wil oma! En ik me maar schuldig voelen ;).
6- Gelukkige moeder – gelukkige kinderen 😉
Als je als ouder niet lekker in je vel zit, heeft dit effect op alles en iedereen. Kinderen weten het precies en mijn man vaak ook ;). Als sporten jou helpt als uitlaatklep, als rustmoment of ontspanning dan is het misschien beter dat je hier structureel tijd voor maakt. Ook al moet je hierdoor soms de kinderen even aan iemand anders overlaten. Uiteindelijk is een gelukkige moeder een goede basis voor gelukkige kinderen.
Heb jij last van schuldgevoel? En hoe ga je hier mee om?
Ps. Oh en dat konijn. Die had mijn man gevonden, in de wasmand. Kan ook weer op de lijst erbij van mogelijke verstopplekken.