Wedstrijdzwemmen verslag 03 – Master wedstrijd Eindhoven – Rookie mistakes

(de roze badmuts dat ben ik, baan 4, foto credits: 11A Fotografie)
Vooraf was ik niet van plan om van iedere wedstrijd een wedstrijdverslag te schrijven. Maar de masterwedstrijd in Eindhoven was er 1 die zeker als memorabel in de boeken gaat en die ik jullie dus ook niet wil onthouden. Hij bevatte zeg maar…. Tja… wat beginnersfouten. En wellicht kun je ervan leren, of om lachen, of beide ;). Het was mijn vierde master zwemwedstrijd.

De voorbereiding

Allereerst de voorbereiding. Voor Sinterklaas kreeg ik het boek ‘eet als een atleet’. In het boek is een hoofdstuk gewijd aan natuurlijke voedingsmiddelen voor optimale prestatie. Zoals het effect van cafeïne. Ook stond het effect van bietensap beschreven. Door het hoge nitraatgehalte (let op niet de standaard bietensap in de supermarkt) zou je een minimaal effect MOGELIJK kunnen merken.
Voor ‘mogelijk’ wilde ik het wel proberen en dus sloeg ik 6 dagen voor de wedstrijd ‘Beetit- bietensap’ in.

Placebo-effect is ook een effect.

De wedstrijd

De wedstrijddag. Ik stond ingeschreven voor de 25m, 50m en 400m vrije slag. Een hele stap die 400m. Als onervaren zwemmer komt bij 400m wel wat meer kijken dan bij een 50m waarin je vooral gewoon gaat en wel ziet waar het schip strandt. Los daarvan zitten er ook nog 15 keerpunten in! Iedereen die me volgt weet hoeveel ik af zie met keerpunten. Al met al genoeg redenen om me vooraf druk te maken om de 400m.
25m vrije slag – de verkeerde baan
Maar eerst de 25m. Een paar dagen voor de wedstrijd ontvang ik per email de startlijst. Ik leer mijn eigen starttijd, serie en baannummer uit mijn hoofd en herhaal dat zo’n beetje iedere dag. Mij zullen ze niet verrassen.
Op exact de juiste tijd sta ik dan ook klaar bij baan 0 (Eindhoven kent baan 0 t/m 9) voor mijn 25m vrij. Terwijl ik netjes sta te wachten komt een collega zwemmer naast me staan en zegt: “ik heb baan 0”. Ik kijk hem aan en zeg: “nee hoor, ik. Ik weet het zeker” (ik heb tenslotte goed gestudeerd op die startlijst). De official checkt het en tot mijn grote schrik heeft de beste man gelijk. Maar waar start ik dan? De paniek komt lichtelijk naar boven. Ik weet zeker dat ik baan 0 heb. Echt 100% zeker! Ze doorzoekt de series op baan 0 maar nergens mijn naam. Ze kijkt nog een keer in mijn serie en zegt:

 “Nee je zit in baan 9! Opschieten!”

Gezien het de 25m afstand is, starten we in Eindhoven vanaf de brug (het midden van het 50m bad). Dat is een smal deck en iedereen staat al klaar. Dit ga je niet menen denk ik. Op mijn blote voeten ren ik zo goed en kwaad als het kan tussen de officials, stoelen en deelnemers door. Iedereen weet hoe je kunt rennen op een natte vloer. Niet dus! Als een snel waggelend eendje kun je beter zeggen, waggel ik in snel tempo naar baan 9. Tussen de officials door roepend met ‘wacht op mij’, ‘wacht op mij’.

No way dat ze starten zonder mij.

Net op tijd kom ik aan bij baan 9. De start is uiteraard gelijk en ik heb geen momentje adem kunnen halen. De start was desondanks toch goed en in de onderwaterfase lig ik (even) voor ;). Gelukkig heb ik een snel reactievermogen. Verder was het rommelig. Uiteindelijk tik ik toch nog 2 tiende onder mijn persoonlijk record aan. Phoe… toch fijn goed met druk om kunnen gaan.
Later leer ik dat startlijsten dus nog veranderen. En dat je dit online kunt zien.
Tja… dat gaat dus nooit meer fout!
50m vrije slag  
Een uur later is de volgende afstand aan de beurt de 50m. En ik blijf maar een beetje onrustig. Ik check wel tien keer de nieuwe startlijst, klets met wat andere zwemmers en ondertussen komt een vriendin kijken.
Wederom ga ik op tijd naar de JUISTE baan. Ik start in baan 4. De middelste baan, tussen de gele lijnen. Een nieuwe ervaring.
Het zwemmen gaat goed. De start is goed, mijn reactievermogen is 1 tot 2 tiende beter dan de andere zwemmers (in mijn leeftijdscategorie ook nog) en dat is toch lekker meegepakt.

Ik kan misschien wel niet zo hard zwemmen, snel van het blok af kan ik zeker wel!

In het keerpunt laat ik het nog liggen. Dat is voor nu oké. Ik beheers het nog onvoldoende om er echt rendement uit te halen. Ik maak progressie, maar het helpt me nog niet om er snelheid in te krijgen, maar vooral om dat er ook weer uit te halen bij de afzet.
Uiteindelijk tik ik als tweede in mijn serie aan met bijna een seconde onder mijn persoonlijk record. 40.3 seconden.
Zou het dan toch de bietensap zijn? Just saying 😉 

400m vrije slag
Het laatste onderdeel voor mij is de 400m. En ik kan niet anders dan dat ik tegen de 400m op zie. De keerpunten vind ik spannend. Wat gaat mijn evenwichtsorgaan vinden van 15 keer keren? En hoe moet ik überhaupt eigenlijk een race indelen?
Deze hele middag is mijn personal zwemtrainer mee. We spreken samen wat scenario’s door en gelukkig telt hij mee met de banen. We bespreken dat ik rustig begin. En dat ik relaxt zwem. Gewoon makkelijk, zoals ik ook normaal inzwem.
Ik stap op het startblok, ga in de starthouding staan en voel dat ik niet lekker sta. Ik verzet mijn voet zodat ik iets beter sta… De wedstrijdzwemmers voelen nu de bui hangen. Er was namelijk elektronische tijdwaarneming. Ik was me daarentegen van geen kwaad bewust.
Ik start en zwem de eerste 50m in een goed tempo. Daarna laat ik het tempo wat varen en besluit ik ‘relaxt’ te zwemmen. Het gaat echt heel makkelijk en ik kijk in de eerste 100m een paar keer of ik mijn trainer goed kan zien. Dat lukt en het zelf tellen gaat me ook goed af. Zie je wel, ik heb hem helemaal niet nodig!
En dan ineens zijn we weer rond de 200m, of was het nou 175? Of toch al 200? Nee het moet wel 225m zijn. Ik zwem tenslotte aan deze kant richting de brug. Dan zal het toch wel? Euh.. Hoe zat het nou ook alweer? Juist. De tel kwijt. Nu dus echt beter op mijn trainer letten.
En dan ineens zie ik mijn trainer verwoede pogingen gebaren dat ik echt harder moet en de slagfrequentie omhoog moet. Dat is nooit een goed teken. Schijnbaar zwem ik te relaxt.
Gezien ik niet zo moe was kan ik makkelijk het tempo omhooghalen. Het keren gaat me goed af en valt me eigenlijk reuze mee. De misselijkheid blijft weg en sommige zijn best wel goed. Uiteindelijk zie ik dan het signaal van mijn trainer dat de laatste 50m eraan komt. Vrij eenvoudig zwem ik nog een sprintje.
Terwijl ik dat doe bedenk ik me dat dit geen goed teken is. Dat ik nog met zo weinig ademen de overkant kan halen betekent maar 1 ding. Ik heb mijn race echt niet goed ingedeeld. Ik heb veel te veel over. Ik tik aan en zie iets wat ik liever niet had gezien. Maar liefst 15 seconden boven mijn inschrijftijd! Wat is hier gebeurd?

Relaxt zwemmen…. Je had beter je luchtbed mee kunnen nemen! Zwemmen jij!

Maar goed, het is gedaan en ik ben de ervaring rijker.
Lange afstanden zwemmen is echt een ander vak dan sprinten. Blijven focussen is belangrijk en race indelen ben ik nog onvoldoende mee bekend. We trainen er ook niet op, het was voor nu gewoon een experiment.

Gediskwalificeerd

Later bekijk ik de uitslagenlijst. Tot mijn verbazing zie ik staan ‘gediskwalificeerd AA – te vroeg gestart’.  Huh? Zo vroeg was ik toch niet? Was mijn reactie vermogen dan ineens te snel? Hoe kan dat nu? Ineens bedenk ik me dat ik mijn voet heb verzet. Zou dat het zijn? Ik app mijn trainer en hoor het al gelijk. Ja, je moet volledig stilstaan bij elektronische tijdwaarneming.

Juist… Beginnersfout nummer 2 deze dag.

Ergens ben ik misschien wel blij. Ik had echt slechte tijden en nu gaan deze in ieder geval niet de boeken in 😉 .
En of die bietensap nou heeft gewerkt?
Ik zal het nooit echt weten.