Offers maken – stoppen met paardrijden

Doelen stellen komt met keuzes maken. Als je het een heel graag wilt bereiken, kun je niet anders dan op andere gebieden dingen laten. Focus is toch wel het toverwoord voor succes. Zowel voor mij als ondernemer en nu als sporter. Je moet ergens vol voor gaan om iets te kunnen halen. 

Maar focus is ook zo verrekte lastig als je zoveel dingen leuk vindt en er altijd ergens wel een uitdaging loert. Terwijl ik bij mijn paard ben denk ik aan zwemmen. En als ik zwem voel ik me ergens schuldig dat ik niet bij mijn paard ben. Het knaagt altijd.

Een gezin, een bedrijf, zwemmen, krachttraining en paardrijden is ook voor mij teveel. 

Mijn paard mag uiteraard blijven, tot zijn dood. Inclusief alles wat hij nodig heeft. Maar met een leuk verzorgmeisje was het moment daar om hem volledig over te dragen en zelf alleen nog maar op een zaterdag wat te rijden voor de ontspanning. 

Met pijn in mijn hart bel ik mijn paardrijdinstructrice. Ik leg haar uit dat ik voor nu kies voor het zwemmen. Ze begrijpt het. Uiteraard. Wenst me alle succes en vind het stoer dat ik zo durf te kiezen. Na ons gesprek slik ik een traantje weg. Hopelijk is het dit allemaal waard denk ik stiekem.

Focus en keuzes maken.

Belangrijk, maar zeker niet altijd makkelijk. 

Lees ook: 6x in de week sporten met 3 kinderen; Hoe doet ze het toch?

Uiteindelijk kocht ik op mijn 23^ezelf mijn eerste eigen paard. Super trots was ik en sindsdien rijd ik ook als volwassene fanatiek paard. Toen ik in verwachting was van ons eerste kindje heb ik stug tot 24 weken zwangerschap doorgereden. Ondanks alle discussies thuis. Samen gingen we dit wel even doen. Exact 6 weken na de geboorte zat ik er weer op en een tijd later reed ik weer mijn eerste wedstrijd. Mijn paard en ik, onafscheidelijk.

Bij mijn tweede zwangerschap liep het even anders. De tweelingzwangerschap zat vol met complicaties waardoor ik al met 6 weken moest stoppen. Uren en uren heb ik in de wei gezeten bij mijn paard. De dagen aftellend. Gehuild, nagedacht, gehoopt en genoten van het rustgevende geluid van een grazend paard. 

Na de geboorte van de tweeling ontstond alleen een andere behoefte. De liefde voor mijn paard bleef, maar ik kon mijn ei niet meer kwijt in de sport. Wedstrijden zat er op ons oude niveau niet meer in en daarmee verloor ik een stukje van mijn plezier. Ik wilde mezelf meer uitdagen en schreef me in voor de triathlon, waarin ik gaande weg meer en meer bewoog richting het specialiseren in het zwemmen. 

Met het wilde en zeer ambitieuze ONK doel moet ik keuzes maken. En ondanks dat ik die keuze maand na maand voor me uitschoof was het moment niet te voorkomen. Ik moet stoppen met paardrijlessen om me volledig te kunnen focussen op zwemmen.

Een gezin, een bedrijf, zwemmen, krachttraining en paardrijden is ook voor mij teveel. 

Mijn paard mag uiteraard blijven, tot zijn dood. Inclusief alles wat hij nodig heeft. Maar met een leuk verzorgmeisje was het moment daar om hem volledig over te dragen en zelf alleen nog maar op een zaterdag wat te rijden voor de ontspanning. 

Met pijn in mijn hart bel ik mijn paardrijdinstructrice. Ik leg haar uit dat ik voor nu kies voor het zwemmen. Ze begrijpt het. Uiteraard. Wenst me alle succes en vind het stoer dat ik zo durf te kiezen. Na ons gesprek slik ik een traantje weg. Hopelijk is het dit allemaal waard denk ik stiekem.

Focus en keuzes maken.

Belangrijk, maar zeker niet altijd makkelijk. 

Lees ook: 6x in de week sporten met 3 kinderen; Hoe doet ze het toch?

Ik kom uit een paardenfamilie.

Mijn eerste pony kreeg ik op mijn vierde van mijn opa en zo is het paardenvirus altijd gebleven. 

Uiteindelijk kocht ik op mijn 23^ezelf mijn eerste eigen paard. Super trots was ik en sindsdien rijd ik ook als volwassene fanatiek paard. Toen ik in verwachting was van ons eerste kindje heb ik stug tot 24 weken zwangerschap doorgereden. Ondanks alle discussies thuis. Samen gingen we dit wel even doen. Exact 6 weken na de geboorte zat ik er weer op en een tijd later reed ik weer mijn eerste wedstrijd. Mijn paard en ik, onafscheidelijk.

Bij mijn tweede zwangerschap liep het even anders. De tweelingzwangerschap zat vol met complicaties waardoor ik al met 6 weken moest stoppen. Uren en uren heb ik in de wei gezeten bij mijn paard. De dagen aftellend. Gehuild, nagedacht, gehoopt en genoten van het rustgevende geluid van een grazend paard. 

Na de geboorte van de tweeling ontstond alleen een andere behoefte. De liefde voor mijn paard bleef, maar ik kon mijn ei niet meer kwijt in de sport. Wedstrijden zat er op ons oude niveau niet meer in en daarmee verloor ik een stukje van mijn plezier. Ik wilde mezelf meer uitdagen en schreef me in voor de triathlon, waarin ik gaande weg meer en meer bewoog richting het specialiseren in het zwemmen. 

Met het wilde en zeer ambitieuze ONK doel moet ik keuzes maken. En ondanks dat ik die keuze maand na maand voor me uitschoof was het moment niet te voorkomen. Ik moet stoppen met paardrijlessen om me volledig te kunnen focussen op zwemmen.

Een gezin, een bedrijf, zwemmen, krachttraining en paardrijden is ook voor mij teveel. 

Mijn paard mag uiteraard blijven, tot zijn dood. Inclusief alles wat hij nodig heeft. Maar met een leuk verzorgmeisje was het moment daar om hem volledig over te dragen en zelf alleen nog maar op een zaterdag wat te rijden voor de ontspanning. 

Met pijn in mijn hart bel ik mijn paardrijdinstructrice. Ik leg haar uit dat ik voor nu kies voor het zwemmen. Ze begrijpt het. Uiteraard. Wenst me alle succes en vind het stoer dat ik zo durf te kiezen. Na ons gesprek slik ik een traantje weg. Hopelijk is het dit allemaal waard denk ik stiekem.

Focus en keuzes maken.

Belangrijk, maar zeker niet altijd makkelijk. 

Lees ook: 6x in de week sporten met 3 kinderen; Hoe doet ze het toch?