Wedstrijdzwemmen verslag 01 – Winterswijk

All progress begins with a brave decision

 

En toen was het zondagochtend 05.00u. Klaar wakker, zenuwachtig, keelpijn, neus dicht (verkoudheid kreeg ik me toch nog te pakken) en not ready to go. Om 06.00u stonden de kinderen paraat (altijd leuk klok verzetten) en begon de dag. 

 

Allereerst PostNL kwam zaterdag nog op tijd met de vervanging van mijn eerder gescheurde pak. Een gloed nieuw wedstrijdpak!! Yeahh!

 

Op zaterdag legde ik ook alles klaar. Plus alles 3 keer reserve, plus heel veel dingen waarvan ik eigenlijk vooraf al weet dat ik ze niet ga gebruiken. Maar je weet maar nooit hè! Je zou maar 2 badmutsen scheuren!! Dan heb ik nog een derde! (Plus die nemen zo weinig plek in kan ook geen kwaad 😉 ). Mijn wedstrijdpak heb ik dus al eens gescheurd. Dus met 3 pakken blijft er zeker 1 heel… 

 

 

Je snapt het al, als je met mij op vakantie gaat zit mijn koffer ook bomvol zeker te weten, niet te missen items die mooi en ongedragen na de vakantie terug de kast in kunnen ;). Maar het had zomaar gekund dat ik het wel nodig had. En met deze filosofie heb ik ook mijn wedstrijdtas gepakt. 

 

Goed ik had dus teveel bij. 

 

Maakt niet uit. Ik moet het zelf dragen. Om 11.00u vertrok ik richting Winterswijk. Een rit van bijna 200km. Vanaf 14.00u is het inzwemmen en dat betekent dat ik op tijd thuis vertrek om lekker op tijd te zijn.

 

Tot 11.00u hoefde ik me met 3 kinderen niet te vervelen. Samen met mijn oudste dochter nam ik nog een keer mijn tas door, deed ik het huishouden, veegde ik nog heel wat snotneuzen weg en visde ik de tweeling nog 20x van tafel. Op die oortjes had net zo goed een sticker kunnen zitten:

 

“Let op: show oren! Niet voor functioneel gebruik.”

 

Anyway om 11.00u was het tijd om mijn moedertaken even gedag te zeggen en om 13.00u kwam ik ‘als zwemmer’ aan in Winterswijk.

 

Inzwemmen

 

vanaf 14.00u mocht er ingezwommen worden. In je badpak of wedstrijdpak. Met de angst dat ik nog eens mijn pak zou scheuren besloot ik gewoon om eerst op mijn gemak mijn wedstrijdpak aan te gaan doen en daarmee te gaan zwemmen. Te bang dat als ik eenmaal nat zou zijn ik mezelf niet droog genoeg zou krijgen (je blijft toch makkelijk een beetje klam) en het pak niet meer aan zou krijgen.

 

Alleen in een klein kleedhokje deed ik stukje voor stukje mijn wedstrijdpak aan. Voor de collega zwemmers, you feel me. Voor de niet wedstrijdzwemmers. Echt niet normaal hoe strak zo’n pak zit. Je doet hem echt aan als een panty, laagje voor laagje omhoog. Alleen een panty rolt makkelijk, een pak niet ;).

 

Een kwartier later kon ik soort van opgelucht ademhalen! Mijn pak was aan en helemaal heel!!! Yeah me! Eerste doel gehaald, check!

 

Met het inzwemmen is het druk. Heel druk. De banen zijn ingedeeld op tijd en zo zwem je wel min of meer gelijk. Toch is het chaos. En ben ik zelf dan al snel zoekende. Ik besloot enkel wat keerpunten te oefenen. En ze mislukte allemaal!! Nee, geen zenuwen ;). En ik oefende wat starts in de daarvoor speciale baan. Verder wat meters gezwommen maar niet veel. Gezien ik toch pas 1,5u later zou starten kun je van warm zwemmen ook niet echt praten.

 

Eerste start – 25m vrije slag

 

En dan begint het wachten. Iedereen zwemt tegelijk in en daarna beginnen daar de series met alle programma’s nummers. Totdat je aan de beurt bent kun je dus nergens meer zwemmen. Ik deed mijn pak voor de helft uit (kun je nog een beetje ademen) en wachtte. Moedigde wat collega zwemmers aan van mijn vereniging. Wachtte. Leerde wat over wedstrijdzwemmen. Kreeg nog wat tips en wachtte nog wat meer…

 

En dan ineens is het tijd. Ik start in baan 5 (van de 6 banen) en start met mensen die om en nabij met dezelfde tijd staan ingeschreven. Dus niet mijn eigen leeftijdscategorie. Je wordt ingedeeld in series op basis van tijd. Later op de uitslagenlijst wordt je dan geplaatst in je eigen categorie. Zo is er toch een beetje competitiegevoel.

 

Vooraf had ik met mijn zwemtrainer de verschillende fluitsignalen geoefend. Fluitje voor stilte, fluitje voor dat je mag klaar staan en dan bij “op uw plaatsen” ga je in de starthouding. Het volgende signaal is de start!

 

 

Het ging snel en bij: “op uw plaatsen” stond ik amper stil of we waren al vertrokken. Terwijl ik onderwater zwem twijfel ik of ik vals was? Had ik het signaal eigenlijk wel gehoord? Of ging ik gewoon? Ik zag ook niemand onderwater zwemmen. Later zie ik op de video dat ik gewoon als enige een lange onderwaterfase maak.

 

Als ik bovenkom heb ik eigenlijk maar 1 doel. Niet ademen! Ik weet dat ik makkelijk 25m kan zwemmen zonder te ademen. En dat dit vooralsnog ook stukken sneller is dan 1x ademen. De dame naast me is net iets sneller, maar ik kan me redelijk aan haar optrekken. Uiteindelijk word ik derde in de serie (van de 6) met een tijd van 18.9 op 25m. Dit is iets onder mijn inschrijftijd van 20 sec en daar ben ik tevreden mee. Het gaat zo ontzettend snel voorbij dat ik aan techniek of goed finishen, of alles wat ik in mijn hoofd had vooraf helemaal niet aan heb gedacht.

 

Zo sta je ervoor en zo is het binnen 20 sec allemaal voorbij.

 

Tweede start: 50m vrije slag

 

Tussen de 25m en 50m zit ook weer 75min wachten. Dus herhaalt het ritueel zich. We kijken naar onze verenigingsgenoten (sommige zwemmen wel 5 of 7 keer), ik eet wat, klets wat, wacht en wacht. Ik heb mijn pak weer voor de helft uitgedaan want durf hem niet uit te trekken. Ik moet ontzettend plassen, maar das dan jammer ;). Wisselen van pak is misschien een doel voor de volgende keer ;), maar nu hou ik alles gewoon aan. Kan het en niet kapot gaan en heb ik geen stress dat ik niet op tijd in mijn pak kom.

 

Uiteindelijk is het dan 17.00u en ga ik me klaarmaken voor de 50m. Ruim op tijd bevind ik me in de buurt bij de startblokken, zodat ik nog wat series kan kijken. Maar ik kijk wel, maar krijg het niet echt mee.

 

Als ik maar kan keren, als ik maar kan keren.

 

Meer dan dat denk ik eigenlijk niet. Hoe zenuwachtig ik ook was voor mijn keerpunten. Hoeveel ik ook twijfel aan mijn techniek, ik moest en zou een koprol keerpunt doen. Als ik het namelijk vanaf de eerste wedstrijd gewoon meeneem blijft het routine. Als ik vanaf wedstrijd 1 mezelf ga temperen, Ahh joh gewoon aantikken is ook goed, dan wordt de stap de volgende keer nog groter.

 

Er is geen plan B!!

De wijze woorden van mijn krachttrainer

 

Als het mijn beurt is ga ik nu wat eerder in de houding staan. Zodra we op het startblok mogen ga ik gelijk in de starthouding. Heb ik tenminste even de tijd om goed te gaan staan. Voor mijn gevoel gaat mijn start dan ook iets beter. De onderwaterfase is prima en het zwemmen gaat ook redelijk. Ik adem twee keer in de eerste baan. Halverwege en net voor mijn keerpunt. Zodat ik zeker niet teveel zuurstofschuld heb.

 

Voor je het weet ben je bij de muur, draai ik mijn koprol en ben ik weg! Goed ik draaide wel terug naar mijn buik op de muur (dat wil je liever niet, liever zet je eerst af en draai je dan terug), maar goed who cares? Ik draaide gewoon! Ik had geen water in mijn neus, ging ook niet te diep. Maar met alle verbazing van dien vergat ik wel mijn onderwaterfase en begon ik direct met zwemmen. En dat is ‘dure tijd’. Onderwaterfase is juist een mooi punt om even wat tijd te winnen.

 

Uiteindelijk tik iets boven mijn inschrijftijd aan 41.5sec. Inschrijftijd was 40sec. Ik had graag onder de 40 gezwommen. Ik weet dat ik het kan, maar het was voor nu niet haalbaar. Teleurgesteld ben ik zeker niet. Ik heb ontzettend veel geleerd, een leuke dag gehad en de kop is eraf! Voor mijn gevoel had ik zeker ook nog meer in me, maar kwam het er gewoon nog niet helemaal uit.

 

Nabeschouwing – Hoe heb ik de dag beleefd

 

En dus typ ik nu hier mijn wedstrijdverslag. 10 maanden en 17 dagen nadat ik voor de eerste keer een personal training zwemmen had (11 januari 2019 om precies te zijn). In de afgelopen 10 maanden ging ik van 2 keer per week trainen naar 3 keer. Van 3 naar 4 keer. En van 4 keer zwemmen plus 1 keer krachttraining. De kop is eraf.

 

Het was intensief. Een lange dag (200km heen en 200km retour). Ik heb super veel geleerd. Ben ontzettend warm ontvangen in de nieuwe vereniging en super leuke nieuwe mensen leren kennen.

 

Het gat in mijn leeftijdscategorie tussen mij en de zwemmers die al heel hun leven zwemmen is groot. Het master zwemmen mist eigenlijk een ‘middenmoot’ of een ‘achterhoede’. Meer zwemmers zoals ik die ook pas laat / later zijn begonnen met zwemmen. Waardoor er ook voor mij wat meer competitie kan zijn. Ik werd in beide afstanden veruit laatste. Dat maakt niet uit, ik train voor mijn eigen doelen. Maar ik moedig andere net gestarte masterzwemmers aan om ook eens een wedstrijdje te doen 😉

 

Oh en wat heb ik uiteindelijk gebruikt uit mijn tas? 1 wedstrijdpak, 1 handdoek, 1 badmuts, 1 bril en 1 bidon. Verder helemaal niets ;). Maar Hee, je weet maar nooit hè!!

 

The finish line is never the end, its just the beginning.

En zo is dat!

 

Over 2 weken start ik weer!

 

De reacties die ik op mijn eerdere blog, Facebook, Instagram, privé, WhatsApp en in het echt heb mogen ontvangen zijn hartverwarmend en overweldigend. Zo ontzettend leuk om te lezen dat jullie zien dat uit je comfort zone gaan inderdaad zo spannend kan zijn, mij steunen en meeleven. Echt super super bedankt!